Getuigenis Retraite oktober 2019
Het is nu alweer bijna twee maanden geleden dat de retraite plaats vond.Ik werd aangesproken tijdens een toespraak dat God mijn probleem van ‘afwijzing’ waar ik in mijn leven steeds tegenaan loop, wil genezen.
Ik was bemoedigd. Tijdens de retraite ervoer ik ook een verandering. Bij de laatste bijeenkomst kwam ik te laat binnen, de ‘kring’ waarin wij elke dag zaten als wij een samenkomst hadden was ‘gesloten’. Normaal komt dan de gedachte in mij op : ‘zie je wel ik hoor er niet bij’. Maar zonder dat ik er erg in had zei ik: ’Is er misschien nog een plekje voor mij?’ Natuurlijk was er plek. Men verontschuldigde zich dat ze ‘niet goed geteld hadden’.
Nu na twee maanden merk met vallen en opstaan dat de Heer mij verandert. Ik val regelmatig terug in ‘oud denken’, maar ik wordt steeds weer door mijn Hemelse Vader bemoedigd, doordat ik elke dag de juiste Woorden uit de Bijbel ontvang. Dit was mijn zesde stille retraite, maar ik merk in mijn leven hoe God mij leert mij te laten leiden door Zijn Geest en mijn’ vleselijke natuur’, dagelijks naar het kruis te brengen. Ik ervaar steeds meer Zijn Opstandingskracht in mijn leven!
N.N
Nogmaals dank en lof voor jullie wat betreft het organiseren van de Kleopasdagen in Leuvenheim. In de stilte heeft God via jullie op wonderbaarlijke wijze tot mij gesproken. Persoonlijk heb ik de stilte als liefdevol en genezend ervaren.
En dat jullie “gewone” mensen zijn bleek voor mij uit het feit dat jullie je ook kwetsbaar hebben durven opstellen.
Wat mij het meest geraakt heeft is dat ik heb mogen ervaren en nog elke dag ervaar dat God zélf in Ezechiël 16: 3-14 tot 2 maal toe tegen mij zegt: “LEEF”!
Ik heb (had) er vaak niet zoveel zin meer in; gevoelig voor depressie als ik ben….
Maar na de stilte retraite leef ik met God de Vader, zijn Zoon Jezus Christus en de Heilige Geest ! ( drie in Een ) Hij is om mij, naast mij, boven mij, beneden míj en in mij. Mét mij en bij mij. Alle dagen tot aan de voleinding der wereld.
N.N.
Er is me gevraagd om iets op papier te zetten over hoe ik de retraite heb ervaren: Om te beginnen vond ik het best wel spannend maar ik keek er ook naar uit. Wat betekent de stilte voor me, en wat gaat God voor me doen, en wat komt er misschien wel boven van oud zeer wat ik liever niet onder ogen kom. Hoe bijzonder is het allemaal gegaan.
Na het welkom, kennismaken, broodmaaltijd en uitleg over het programma ging de stilte in t/m zondagmiddag na de viering van het HA en de (evt. getuigenissen). Die donderdagavond kreeg ik gelijk al 4 Bijbelteksten mee waar ik me over zou moeten buigen. Dat probeerde ik ook, maar mijn hoofd zat zo vol van datgene wat ik al had gehoord, gezien en ervaren en wat ik van thuis mee heb genomen dat er niks meer bij kon. Ik heb het dus gelaten voor wat het was.
De volgende morgen had ik een gesprek met mijn team en dat was heel fijn, vertrouwd en veilig, ook daar kreeg ik weer 2 teksten mee waar ik mee aan de slag zou moeten gaan. Ik probeerde ze wel te lezen maar het kwam niet echt binnen. Heb die dag een beetje biddend, nadenkend en ook sluimerend doorgebracht. Wat komt er dan een ongelooflijke hoeveelheid moeheid vrij en wat een gedachten.
Aan het einde van de dag merkte ik dat er ruimte kwam in mijn denken en voelen, en de volgende dag gebeurde er iets zo bijzonders….. Terwijl ik op mijn kamertje een beetje zat te mijmeren was daar in een keer Die Stem, Dat Gevoel, heel zacht, heel liefdevol maar toch zo indringend: God zelf verklaarde mij ZIJN LIEFDE op een manier die ik moest aannemen, het kwam als een soort van deken over mij heen en ik hervond me plat op de grond liggend van het kamertje, daarna kwam er ook de zekerheid dat HIJ mij aanvaardde in wie ik was. En ik besefte in de loop van de dag in hoeveel leugens ik ben gaan geloven.
Die leugens mocht ik bij het kruis brengen en het gevoel van afwijzing waar ik al mijn hele leven last van heb. Daarna was/werd alles anders. Ik kon nadenken, durfde te bidden, kon bidden, de woorden uit de bijbel kwamen naar me toe en ik merkte ook op hoe de groep om me heen me aanvaarde zoals ik was. Dat was voor mij heel bijzonder omdat er in het eerste gesprek wat ik had naar voren was gekomen, dat ik er naar verlangde om dichter bij God te kunnen komen en hoeveel angst ik voel voor afwijzing, op de vraag wat daar voor nodig was heb ik geantwoord: veiligheid en geborgenheid. En zie HET/HIJ kwam over mij voordat ik er zelf bewust mee aan de gang was gegaan. Ook tijdens de viering van het HA kwam de genade die Jezus mij schenkt zo tastbaar en voelbaar binnen, echt alleen DAT was belangrijk al het andere niet. Er kwam ook nog een woord van kennis in de gebeden naar voren waarin ik wist: Dit is voor mij!!!
Kortom deze stilte retraite heeft me dichter bij MIJN VADER gebracht, ik voel me gesterkt, en vooral een geliefd kind.
N.N.
De retraite heb ik als positief ervaren. De tekst: Het Woord van God is levend en krachtig, en de tekst: Nader tot God en Hij zal tot u naderen,heb ik echt ervaren. Door middel van Jesaja 43 vers 1 (Bijbel in gewone taal) sprak dit voor mij bekende bijbelgedeelte, diep tot mij, waar o.a. staat: Ik heb jou je naam gegeven: mijn naam betekent: De Heer is genadig. En dat is Hij mijn hele leven geweest: bij mooie en moeilijke, eenzame en verdrietige tijden. Mijn ouders gaven me deze naam: de Heer sprak er krachtig door heen!
Verder was het zo goed om even echt tijd te hebben/nemen voor gebed en overdenken. Veel heb ik gebeden voor mijn zus in die dagen. Ze is vaak somber. Afgelopen week is ze wezen logeren bij ons: ik zag er best wel wat tegen op. Ik heb echt de kracht van het gebed weer opnieuw ervaren. We zijn veel wezen wandelen en dat deed ons beiden goed. Ze was
vrolijker én ze zei wel een paar keer dat ze het zo gezellig vond (ze uit zich niet zo gemakkelijk) dus dit was fijn om te horen. Zodoende zien mijn man en ik én mijn zus terug op mooie dagen.
Voor mij is dit verhoring van het gebed. Ook heb ik het als een knipoog ervaren van Omhoog dat het iedere keer droog was als we buiten iets ondernamen.
Ik denk dat het ook zegen is van de retraite, zo ervaar ik dat, dat je er weer bij stil gezet wordt: waar gaat het nu echt om. Regelmatig hoorde ik in mijn gedachten als ik me weer zorgen ging maken “Vertrouw Mij maar” ach ja Heer dat wil ik ook!
N.N.
Getuigenis retraite 2019
Dit was alweer het 5e jaar dat ik in de stilte met God mocht zijn en het eerste jaar dat ik herten tegen kwam tijdens mijn wandeling (extra cadeautje). Het was een mooie bemoedigende tijd, waarin vertrouwen en controle loslaten steeds weer terug kwamen, hierin heeft Psalm 23 een grote rol gehad. Het bijzondere eraan is dat ik deze tekst niet meegekregen had van mijn begeleiders (dat was Psalm 25 die ik overigens ook nog gelezen heb). Ik had Psalm 25 op papier staan en Psalm 23 in mijn hoofd, mooi hoe God dat leidt.
Tijdens de retraite voelde ik een clusterhoofdpijnaanval (waar ik al jaren last van heb) aankomen. Hier heb ik al meerdere malen voor laten bidden en ook op medisch vlak heb ik al veel wegen bewandeld. Drie weken daarvoor had ik nieuwe medicatie van de dokter gekregen, echter niet met het gehoopte resultaat, dat was even een lastig moment. Maar aan de andere kant: waar kan ik mij beter bevinden, dan tussen mensen die voor me bidden? Ik heb een van de leiding gevraagd of ze me hierin kon helpen en ze heeft toen samen met een ander iemand van de leiding voor me gebeden. Het was een goede tijd samen, na het gebed bleef de pijn helaas aanhouden en heb ik mijn medicatie genomen. Ik ben er van overtuigd dat God geneest, maar ik denk dat het mijn tijd nog niet is. Een dag later in de retraite, tijdens het ochtend gebed, werd Psalm 23 voorgelezen (speciaal voor mij hihi), en kwamen de woorden: U zalft mijn hoofd met olie extra binnen. Als Hij mijn hoofd met olie zalft, wat kan ik me dan nog meer wensen?
Het meest bijzondere was dat tijdens het delen van de getuigenissen een andere deelnemer van de retraite God om een beeld vroeg. I.p.v. dat ze een beeld kreeg, liet God haar tekenen. Ze tekende een kruik waar een vloeistof uit kwam, ze vroeg aan God of het water was. God zei tegen haar dat het olie was en dat ze tegen de degene die met pijnen kampen die nog niet genezen zijn (ook hoofdpijn werd genoemd) dat ze zullen genezen en nu het nog niet zo is dat ze op de olie en Degene die zalft mogen zien.
Dit was voor mij een extra bevestiging van wat God me al had laten zien. Ik vind het een groot wonder dat ik dit mocht meemaken, nu ik dit opschrijf ontroert het me weer..
God is zoveel groter dan wij ons kunnen voorstellen of beseffen!! N.N.
Reactie juli 2019
Vier dagen. Veertien mensen. Stilte. Samen eten. Stilte.
Tijdens de Kleopasdagen ontdekte ik dat stilte iets anders is dan niks zeggen. Stilte klinkt luid en kan beangstigend zijn zelfs. Het doet je in een spiegel kijken waarvan je de reflectie niet herkent, of niet in eerste instantie. Omdat ik al jaren alleen woon, wist ik wel wat het was om de hele dag niet te praten, maar ik omringde me ongemerkt toch met geluid, met ruis, met stoorzenders waardoor ik God buitensloot.
Dat ontdekte ik tijdens de Kleopasdagen, waar ik niks anders had dan een bed. De eerste twee dagen was ik boos omdat ik God niet hoorde en ik bezag de andere deelnemers vanuit jaloezie, hen leek het wel te lukken, sommigen zaten te schrijven.. De dagen duurden lang, zitten was ongemakkelijk, wandelen was vermoeiend, het voelde alsof ik op een treinvertraging wachtte op een grauwe dag. Ik ben hier te onrustig voor, dacht ik. Wat een zonde van de tijd is dit, dacht ik. En van het geld.
Tot de derde dag.. ik ontdekte in het klooster een ruimte waar ik naar binnen liep en ging zitten. Daar kwam ik tot rust. Het leek een kamer te zijn die mij uitnodigde. De tijd viel weg. En plots kwamen de tranen. Verdriet om mijn beste vriend, die er niet meer is. Ik heb de leuke herinneringen aan hem weggestopt omdat ze gekleurd waren met de scherpte van zijn afwezigheid. God liet me zien dat Hij mij wonderlijk gemaakt heeft, met een scala aan emoties die in mij schitteren, en dat het mogelijk is om met een betraande glimlach van liefde terug te denken aan iemand die je leven zo beïnvloed heeft. En zo was ik de rest van de tijd in het klooster in die kamer, uren lang, in een warme rouw, en een week later nog steeds. Wat is het bevrijdend om echt te mogen huilen. God liet me zien dat Hij er voor me wil zijn in mijn verdriet en dat Hij al die tijd heeft gewacht tot ik me opende naar Hem. Het was niet dat Hij me niet nabij wilde zijn, het was ikzelf die Hem niet nabij wilde hebben. Bang dat Hij me zou afwijzen.
Ik ben tot over mijn oren dankbaar dat mijn hemelse Vader me zo goed kent en dat Hij in de intimiteit van mijn hart me zo nabij is. Het voelt alsof er een fundamenteel laagje van mijn wantrouwen is afgepeld, het lijkt tot fijnstof geworden te zijn en weggeblazen, ik voel me schoon, licht, ik voel me een stapje dichterbij ‘de bedoeling’, ik heb God absoluut beter leren kennen in deze stiltedagen en verheug me op meer!
Reacties maart 2019
Tijdens mijn wandeling zag ik een kleine roofvogel in de lucht. Hij was aan het bidden. De harde wind leek hem niet te deren, hij hing stil in de lucht, een sterke focus op een prooi in het gras. Hij duikelde naar beneden, nam een snoekduik en… mis!
De roofvogel vloog direct en geduldig terug naar zijn oorspronkelijke plaats in de lucht, herpakte zijn focus en ging opnieuw bidden.
Dit beeld liet me niet meer los en vertelt me geduldig en biddend mijn focus te houden, ook al haal ik niet het doel wat ik eerst gehoopt had.
N.N.
“Ik ben zo blij dat ik de Kleopas stilte-retraite heb gedaan. Drie dagen niet praten met mensen was niet moeilijk, maar hielp me juist om dichterbij God en mezelf te komen. Het eten was superlekker en de kamer een heerlijk rust plekje. Ik kwam met verlangen om God te ervaren en Hij heeft veel gegeven door Zijn Woord en Geest, christelijke boeken, de stilte momenten en wandelingen in de natuur. Ik kan het elke christen aanraden om een keer zo’n retraite te doen; voor mij smaakt het naar meer en het gaf mijn geestelijk leven een boost!“
Mijn gebedskamer is ingericht, nu nog wat vaker proberen om stilte te oefenen.
N.N.
Gedicht
Hij roept me in de ochtend bij mijn naam,
en glimlacht naar mij, Hij raakt me aan.
“Je bent Mijn kind, en Ik begon in jou
iets goeds, dat Ik ook afmaak in mijn trouw”.
Ik dank Hem voor wat ik kreeg en nog ontvangen mag
en sta op, in vol vertrouwen in deze nieuwe dag.
Maar als ik ’s middags vastloop in de barre hitte
vraagt Hij om rustig aan Zijn voeten te gaan zitten.
Hij hoort mijn verhaal, Hij ziet mijn butsen en mijn builen
en stelt eenvoudig voor: “Zullen we ruilen?”
Ik geef me over, en laat Hem in de chaos snoeien
zodat ik vrucht kan dragen en in Hem zal groeien.
’s Avonds nodigt Hij me uit aan tafel, om het samen te vieren
met Zijn Zoon en de Raadgever, dus we zijn met ons vieren.
Hij zegt: “Vraag maar wat je wilt, Ik zal het je geven
vanuit Mijn rijkdom krijg je overvloedig leven”.
Ik omarm Zijn waarheid die me werkelijk vrijmaakt
en Zijn liefde die me elke dag weer diepgaand raakt.
N.N.